ÇOK ŞÜKÜR!

  İşsiz güçsüz olmaya alışmış bünyemin uzun süredir yaşadığı yoğun hayat temposu, bir süreden sonra beni isyan moduna sürükledi. Melonkolik ruh halim ile uzun süre etrafta dolanıp durdum. Bana yarar getirecekmiş gibi asık suratımla insanlara negatif enerji gönderdim. Üzüntüme ortak, yandaş aradım. Bunun bir yarar getirmediğini anlayıp arayış içine girmişken cevap bana tokat gibi geldi. Sokakta yürürken yanımda çöp taşıyan teyzenin 'Çok şükür!' nidaları kalbime işledi. İşlemekle kalmadı beni inanılmaz bir vicdan azabına sürükledi.Kulaklarımızda dolup taşan ama anlamını oturup düşünmediğimiz o kelime, 'Elhamdülillah!'.

   Durup erafıma baktım,düşündüm. Şu hayatta hayatına özendiğim ya da yaşayış tarzını beğendiğim insanları gözümün önünde canlandırdım... Çoğu mutlu değildi. Her şeyleri varken aslında hiçbir şeyleri yoktu. Güzellik? Para? Şan? Şöhret? Makam? Bunlar, insanların hayat boyu çabalayıp MUTLU olmak için elde etmek istediği şeylerdir. Peki gerçekten mutluluk bu mu? Artık deyimsel ifade olmuş bir cümle vardır, 'Para ile mutluluk olmaz.' Bu kadar yaygın kullanılan şu ifadeyi oturup ilk kez bu yaşımda düşündüm.. Bir kağıt parçası beni mutlu edebilir mi? Öyleyse o teyze Dünya'nın en zengini olmalı. Yüzündeki o tebessümü şu hayatta gördüğüm hiçbir zenginde göremedim çünkü. Peki şu konumda benim şikayet etmeye hakkım var mı? Hayır yok.. Demeye hakkımın ve yüzümün olduğu tek şey var. O da, 'Elhamdülillah!'

Musibete kendinden yukarıdakilere bak, sabret. Nimette kendinden aşağıdakilere bak, ŞÜKRET